Bu Duruş İçin Teşekkürler

02.12.2008 24 Nisan 2005. Trabzonspor şampiyonluk mücadelesi verdiği sezonda sahasında Ankaragücü’nü konuk ediyor. Maçın 85. dakikasında Trabzonspor 3. golünü atıyor ve durum 3-1 oluyor.

Aslında örnekleri çok ama çarpıcı olandan başlayalım.

24 Nisan 2005. Trabzonspor şampiyonluk mücadelesi verdiği sezonda sahasında Ankaragücü’nü konuk ediyor. Maçın 85. dakikasında Trabzonspor 3. golünü atıyor ve durum 3-1 oluyor. Trabzonspor kendisi için çok önemli 3 puanı hemen hemen garantilemiş. Bir dakika kadar sonra Ankaragücü kalecisi Zafer Fatih Tekke ile çarpışıyor ve sakatlanıyor. Oyundan alınıyor.

O dakikaya kadar üç oyuncu değiştirmiş olan Ankaragücü’nde kaleye oyunculardan İsmet geçiyor. Sakatlıklar nedeniyle oynatılan duraklama dakikalarında Trabzonspor orta sahada top çeviriyor sadece ve Ankaragücü kalesine gitmiyor. Zaten mağlup durumda olan ve şimdi de bir başka sıkıntı yaşayan rakibinin bu planlanamaz mağduriyetinden faydalanmıyor. 2004-05 sezonundaki Trabzonspor’u düşünecek olursanız, nasıl bir fırtına estirdiğini de anımsarsınız.




O Trabzonspor büyük kesimlerin gönül desteğini arkasına almıştı. Sebebi en iyi futbolu oynaması değildi sadece. Büyüklüğünü göstermesi gerektiği yerde bunu esirgemediği için.

Şimdi senesini hatırlamadığım yıllar öncesinde Trabzonspor Antalyaspor’u evinde konuk etmişti. O sene çok kötü bir sezon geçiren Antalyaspor, Trabzon’da etten bir duvar örmüş, kalesini ablukaya alan Trabzonspor forvetlerine geçit vermiyordu. İyi bir sezon geçirmeyen kalecisi adeta devleşmişti.

Forvetlerimiz elinden geleni yapıyor ama bir türlü olmuyordu. İkinci yarıda Şota kale sahası içinde öyle bir topla buluştu ki, bize “artık bu da kaçmaz” denilen bu pozisyonda yapması gerekeni yapıyor ve bekletmeden vuruyordu.

Dünya durdu sanki ve Antalyaspor kalecisi bundan fırsat bularak topun geldiği yöne atlayabildi. İnanılmazdı. O dakikaya kadar inanılmaz kurtarışlar yapan kaleci, şimdi bu imkansız topu da kurtarıyordu. Şota şaşkındı. “Bunu nasıl kurtarır?” Daha sonra Şota topu elinde tutan kaleciye yanaştı, tepesine dikildi ve….

Yanağından makas aldı! İki elini kalecinin suratına koydu ve tebrik etti kendisini.

Trabzonspor böyle bir takım olduğu için seveni çok. Trabzonspor rakiplerini her ne pahasına olursa olsun, her yolu kullanarak başarılı olduğu için değil, sadece kendi hakkına tenezzül ettiği için büyük oldu. Bunda abartılacak bir durum yok. Büyüklük bunu gerektirir ve Trabzonspor “gerçek” büyüktür.

Hafta sonu ise şaşkınlık verici iki olay adeta üst üste gelerek, bize bunları yazdırdı.

Kayserispor – Trabzonspor maçının daha başlarında Kayserispor’un siyahi oyuncusu Olembe, bir mücadele içinde Yattara’nın ayağına vurdu. Yattara acı içinde yerde kalırken, top Kayserisporlular’da kaldı ve Mehmet Topuz ile atağa kalktılar. Maçı izleyenler hatırlayacaktır, bu müdahale bizim yarı sahamızın ortalarında oldu. Mehmet Topuz küfürler ederek topu taça attı. Attığı yer ise orta sahaydı.

Maçın sonlarına gelindi. Durum 1-1 idi ve Trabzonspor 10 kişi kalmasına rağmen kendini göstermeye çalışıyor ve kontra ataklar geliştiriyordu. Yattara topu rakip sahada ayağına aldı. Maçın sonlarıydı ve lider Trabzonspor’un lider kalabilmesi için bir gole ihtiyacı vardı (en azından daha BJK – FB maçı oynanmamıştı). İşte o sırada atağa kalkan Trabzonspor’da Yattara topu bomboş sahada sürmek yerine taça bıraktı. Küfürler de savurmuyordu. Sonuçta maç 1-1 bitti.

Büyüklüğün tarifini sürekli olarak bizler yapıyoruz. Sebebi ise malzememizin bol olması. Kim giyerse giysin bu formayı, hakkından fazlasına, haksız yere tenezzül ettiğinde en büyük tepkiyi önce kendi taraftarından, Trabzonsporlulardan görür.

Sadece sahada oynayan futbolcusu değil, tribünlerdeki taraftarı da sindirmez içine böyle galibiyetleri. Sessiz de kalmaz, tepki verir böylesine. Bu işte büyüklüğünü göstereceğin anlardan biridir. Başka deyişle, büyüklüğün gereğidir, görevdir bunlar.

Madem sen bu ülkenin kaynaklarından maksimum seviyede faydalanıyorsun, o zaman hiç olmazsa geride bıraktıklarına saygı göstermeyi bileceksin. Maliyeti bir galibiyet bile olsa. Sen zaten güçlüsün ayağa kalkarsın.

Pazar gecesi ise bu anlamda bir dram sahnelendi Ali Sami Yen’de. İki haksız kırmızı kartla eksik bırakılan Hacettepe, artık sadece hakem marifetiyle eziyete dönen bu maçı bitirmeye çalışıyor ve temiz bir mücadele veriyordu. Lincoln ise maçın sonunda rakibiyle dalga geçmeye başladı. Tribünlerinin desteğiyle. Hakemin matkabıyla duvarı delmişlerdi. Şimdi ise dalgalarını geçiyorlardı. Erdoğan Arıca buna insani bir tepki gösterdi maç sonu.

Oysa galip gelinmişti. Puan alınmıştı ve Galatasaray için bu maç daha maçın içinde bitmişti zaten. Büyüklük başkanların cebinin iç hacmi değildir. Büyüklük işte tam da böyle anlarda kendini göstermesi gereken bir sıfattır. Bu sıfata layık davranmazsanız, hırsız, arsız, yüzsüz oluverirsiniz çünkü sahte büyüklük kimliğine yapışık gezer bu sıfatlar da.

Ben Trabzonspor’u büyük olduğu için sevmiyorum. Ben Trabzonspor’u şampiyon olduğu ve olabildiği için sevmiyorum. Ben Trabzonspor’u, büyük sıfatına yakışır hayatı için seviyorum. O duruşu için seviyorum. Kayseri maçındaki puan kaybına olan üzüntüm, Pazar gecesi Lincoln’ün ve Galatasaraylılar’ın tavrı ile bir anda gurura dönüştü.

BMN’nin bir üyesi Cyzio Hocamız, şöyle demişti geçen sene: “Puan durumuna baktım, ondördüncüydün. Şimdi daha da sempatik geldin gözüme”. Şampiyonluğu kendimiz aldıysak, hak etmediğimizde 14. de oluruz. Kendi yağımızda kavruluruz.

İş şampiyon olmak değil, ona layık duruşu sürekli olarak sergilemek, şampiyon gibi de yaşamak. Sonra “büyük diyenlere” gülüyoruz zaten.

Bu duruşu yıllar içinde inatla sergileyen tüm camiamıza teşekkür ediyorum.

Bu duruşu, bulunduğu Kayserispor’da da sergileyen Tolunay Kafkas hocamıza teşekkür ediyorum.

İyi ki Trabzonsporluyum.

Tunga Liman
tliman@bordomavi.net


Etiketler: