Çocuktum...
İlkokul defterime Trabzonsporlu futbolcu isimleri yazardım.
Hami, Abdullah, Ogün, Ünal, Nihat, Orhan...
Çocuktum,
Şota yazmayı bilmiyordum.
Bir tane yabancı futbolcu ismi yazamazdım.
Çocuktum...
Mahallemizde benden başka kimse Trabzonspor'u tutmazdı.
Kendimi kötü hissederdim ama çaktırmazdım.
Çocuktum...
Öğretmenimiz sınıfta Beşiktaş'ı tutan var mı? diye sordu.
Ben el kadırmadım.
Öğretmenimiz Galatasaray'ı tutan var mı? dedi.
Yine el kaldırmadım.
Daha sonra Fenerbahçe'yi tutan var mı? diye sordu.
Ben yine el kaldırmadım.
Trabzonspor'u sormadı.
Ben hiç el kaldıramadım.
Ama olsun, hayallerim vardı.
Bir gün Trabzonspor şampiyon olacaktı.
O zaman sınıflarda Trabzonspor'u tutan var mı? diye soracaklardı emindim.
Çocuktum..
Sokakta oynarken düşerdim, dizlerim kanardı ağlardım.
Annem ve babamdan oyuncak isterdim, almazlardı ağlardım.
Çocuktum ve hep istemediklerim olunca ağlardım.
Nereden bilecektim koca adam olduğumda Trabzonspor kazanınca ağlayacağımı?
Ben çocuktum,
Tertemiz hayallerim,
Askere gidince unutursun denilen dizlerimde ve kollarımda yaralarım,
Bir tane de Trabzonspor formam vardı.