Olimpik Trabzonspor

22.09.2010 Her stadın bir ruhu, bir kişiliği olduğuna inanırım ben. Futbol denen güzel oyunun ev sahipleri, stadyumlar sadece maçların oynandığı bir oyun alanı değil, hezeyan, heyecan, hüzün, coşku, mutluluk gibi pek çok duyguyu canlandıran, bu duygulara sahadaki oyuncular kadar can veren yapılardır onlar.

Her stadın bir ruhu, bir kişiliği olduğuna inanırım ben. Futbol denen güzel oyunun ev sahipleri, stadyumlar sadece maçların oynandığı bir oyun alanı değil, hezeyan, heyecan, hüzün, coşku, mutluluk gibi pek çok duyguyu canlandıran, bu duygulara sahadaki oyuncular kadar can veren yapılardır onlar. Öyle ki bazen 5000 kişilik bir kasaba stadı, hatta 1000 kişilik bir amatör küme stadı bile kuru bir yapı olmanın ötesinde bir anlam taşırlar.

Bazen bir yıldız oyuncunun yetiştiği ve ilk lisansını aldığı yer olarak belgesellerde çıkar karşımıza, bazen de bekçilerinden gizli gizli içeri girilip sessizce, ama büyük bir hırsla top koşturduğumuz mahalle aralarında.




O mahalle sahalarıdır ki, çoğu gencin ilk Neu Camp’ı, Anfield’ı, Avni Aker’idir hayallerinde. Futbolun o yüksek ambiyansını sadece sahadaki yıldızlar değil, yıllarca sıralarında binlerce, hatta milyonlarca insana kucak açan, “koltuk çıkan” stadyumlar da sağlarlar.

Hepsi de bu güzel oyuna evsahipliği yapsalar da, hepsinin birbirinden ayrı ve hatta çok farklı bir kişilikleri vardır.

Büyük statlarla ilk tanışmam, kükürt kokulu Ankara’nın 19 Mayıs Stadyumu’yladır. O zamanlarda bir maça ve en önemlisi de bir Trabzonspor maçına gitmek büyük emek isterdi. Zira maç başlamadan saatler öncesinden gitmek ve bilet sırasından geçmek gerekirdi. Bu bir çile gibi gözükse de, Trabzonspor’un biri lig maçı, diğeri Cumhurbaşkanlığı Kupası maçı için bu şehre sadece iki defa geldiğini düşünecek olursanız, bu uzun bekleme süresi sadece bir teferruat olurdu. İşte, çocukluğumun ve gençliğimin geçtiği Ankara’nın 19 Mayıs Stadı’nın da bir kişiliği vardır bana göre. Bu stat adeta devlet büroksasisini temsil eder benim anılarımda. Adeta bir bürokrattır. İfadesiz bakar, mizacı sert olmasa da, aşırı ciddidir. Nice Cumhurbaşkanlığı, Başbakanlık Kupaları kaldırdık o statta. Belki de bu kupaların ciddiyetinden, protokolünden sebep soğukçadır. Yılışık veya yapmacık olmayan bir ciddiyeti vardır ama soğuktur da aynı zamanda. Sıcacık sarıvermez sizi.

Ali Sami Yen Stadı, çok sıcak ve samimi bir stadyum değildir benim için. Ne devlet bürokrasisi gibi ciddi, ne sivil toplum kuruluşu gibi özgür bir havası vardır. Sürekli değişen yüzüyle ve ruh haliyle ikizler burcu gibidir. Çok yaşlıdır. Yaşlı havasına rağmen antika değeri yokur benim için. Ağırbaşlı da değildir. Başardıkları yanında, başaramadığı işlere rağmen ukala bir tavrı vardır. Orada maç seyrederken, tepesinden geçen yol, sizi oraya unutmak için geldiğiniz gerçek yaşamı hatırlatır durur. Maça konsantre olamazsınız.

Saraçoğlu, stadyumdan çok panayır yeri gibidir. Kim bilir, o stada gelenlerin büyük bir kısmının futboldan çok eğlenceye meraklı oldukları, bir tek onu anladıkları için belki de. Fiziksel olarak büyük değişimler geçirmeden önce yapı olarak Ankara 19 Mayıs’ına benzese de, o eski hali bana hep daha samimi gelmiştir.

İnönü Stadı ise benim gözümde dünyanın en güzel stadıdır. Hiç alçak gönüllü değildir ama dünyanın en güzel yerlerinden birinde konuşlanmış böyle bir stattan alçakgönüllü olmasını beklemek saflık olsa gerek. Ne yazık ki şimdilerde denize karşı olan kale arkasını rakip takımlara vermiyorlar ve biz o güzelliğin tadını çıkaramıyoruz. Yakın zamana kadar İstanbul’un tek ışıklandırmalı stadı olduğu için, İstanbul’daki tüm büyük maçlarımızı orada oynardık. O stat neredeyse tüm Türk Futbol Tarihi’ne şahitlik etmiş, İdmanocağını daha amatör yıllarında ağırlamış bir stattır aynı zamanda. Ve Trabzonlu delikanlıların, İstanbul Büyüğü Beşiktaş’ı elemesine şahitlik etmiştir. Kendisi de başlı başına bir tarihtir. Bugün sadece Beşiktaş’ın hizmetinde olması ise talihsizlik.

Avni Aker... Bir maç esnasında, evsahibi gol attığında yayın yapan pilot kameranın 5-6 cm titrediğine sadece Avni Aker’de şahit olursunuz. Sanırsınız sadece oyuncu ve taraftarlar değil, Türk Futbolu’nun Devrimi’ne ev sahipliği yaparak tekellerin yıkılmasına sebep olan stat da sevinmektedir çılgınca. Hoplamaktadır olduğu yerde. Trabzon’un tüm sokakları, tüm binaları, köprüleri gibi o da sadece ve sadece Trabzonsporludur. Trabzon gol yediğinde yıkılır, eğilir, attığında hoplar zıp zıp! Trabzonspor o stattan mağlup çıktığında futbolcular ve taraftarlar adeta mahçup olurlar ona karşı.

Biraz eskimiş, köhneleşmiş olsa da Faroz Mahallesi gibi, şehrin bir parçasıdır o çoğu stada inat. Meydan gibi, Ganita gibi...

Biraz ukaladır. Hatta söylemeye çekinmeyelim: Şımarıktır. 1970’lerin kadrolarına bakacak olursanız oturanlar soldan sağa, ayaktakiler soldan sağa hepsi sert, hafif muzip, hafif hırçın ama çokça da gururludurlar. İşte 70’lerden fırlamış o kadroların yüzündeki ifade aynen suratındadır Avni Aker’in.

Orada yaşanan mutluluklar kolay unutulur ama hüzünler hiç bir zaman gömülemez toprağa, hep canlıdır. Yaşanılan tüm hüzünler kümülatif olarak birikir, yüklenir Avni Aker’in omuzlarına. Bunca hüzne, bunca yüke rağmen, dimdiktir ayaktadır. Her maçın 61. dakikasını hevesle bekler, tıpkı düğün yeri gibi süsleneceği günü beklediği gibi.

Kulüplere malolmuş statların yanında bir de adeta sahipsiz kalanlar vardır bozkırın ortasında. Belli bir kulüp sahiplenmediği için onu, adeta öksüzdür. Zaman zaman gelip gidenler de onu heyecanlandırmaz zira bilir ki bu gelenler onu şereflendirmez sadece bir duraktır onlar için, gelip, duraklayıp, geçtikleri. Türkiye’nin en büyük yatırımının yapıldığı stat da, işte tam da böyle bir stattır.

Atatürk Olimpiyat Stadı çok maça ev sahipliği yaptı. Şampiyonlar Ligi Finali’nde, tarihin en dramatik maçlarından biri orada oynandı. İtalyanlar, İngilizler geldi, gitti. Süper Kupa Finalleri oynandı, lig maçları oynandı. Hatta bir ara Galatasaray maçlarını oraya taşıdı, kendi başaramadı, suçu ona attı. Zaten böyle boynu bükük olan stadın, daha da keyfi kaçtı.

İkitelli Bozkırı’nda, rüzgârların kesiştiği ama yolların bir türlü kesişemediği bu stadın, sadece yılın belli günleri yüzü gülüyor.

Ne zaman ki Trabzonspor orada maç yapacak olsa, adeta stat gülümsüyor, mutlu oluyor. Zira adı Olimpiyat olan stadın tek olimpik misafiri Trabzonspor. Göz korkutacak kapasitesine inat dolduruyor Trabzonsporlular orayı. Hakkını vererek hem de. Hiç kimsenin dolduramadığı gibi dolduruyor, şölen alanına çeviriyor ve sonunda hep mutlu ayrılıyor oradan. Atatürk Olimpiyat Stadı’nın da payına düşüyor bu mutluluktan.

Trabzonsporlular haklı olarak bu konudaki tüm söylemlerin öznesi oluyor. “Olimpiyat Ateşi”ni orada yakıyor, “Olimpiyat Rekoru”nu orada kırıyorlar. Yendikleri bir takımın hakkını teslim ederek orada rakibe alkış tutuyor, “Olimpiyat Ruhu”nu sadece Trabzonsporlular yaşatıyorlar.

İşte bu yüzden Türkiye’nin büyük statları içinde tek tarafsız olanı tescil etti ki, Türkiye’de 5 şampiyon, 4 büyük ama tek olimpik takım var:

Olimpik Trabzonspor!

Tunga LİMAN
tliman@bordomavi.net


Etiketler: