SON TOPA KADAR - 3

05.03.2018 Oğuz Zeytin yazdı..

Baş antrenörümüz Ozan Bulkaz, devam filmi çeken yönetmen gibi… Takıma katıldıktan sonra, oyuncular üzerindeki en önemli etkisi “inatçılık” ve “mücadele” oldu. Haliyle bu taraftarlara yansıdı. Şimdilik ortada, Markovski dönemindeki karamsarlıkla kıyaslanmayacak iyi bir sinerji var. Hal böyleyken, benim de farklı yazı başlığı aramama gerek kalmıyor. Çünkü takım gerçekten gücü ölçüsünde “Son Topa Kadar” mücadele ediyor.

Basketbol Süper Ligi’ne Türkiye Kupası ve milli maçlar dolayısıyla verilen üç haftalık aranın ardından Banvit’i Hayri Gür’de konuk ettik. Ülkenin son on yılındaki en istikrarlı organizasyonların başında geliyor Banvit. Yabancı oyunculardan verim alması, alt yapıdan beslenmesi, koç tercihleri… Hemen her camiaya örnek teşkil edebilecek bir modelle karşı karşıyayız aslında. Yedi maçlık galibiyet serisini, lig arasından hemen önce Büyükçekmece’ye, kupada da çeyrek finalde Beşiktaş’a kaybederek yitiren Banvit karşısında kazanmak oldukça zor olacaktı bizim için. Karşılaşma Banvit’in ribauntlardaki etkinliği ve bu sayede hızlı hücumlardan bulduğu sayılarla başladı. Buna Green’in hücum liderliğini üstlenmesiyle cevap verdik. Çeyreği, Rautins’in faulünden beş sayılık oyun çıkararak 25-22 önde geçtik.



İkinci çeyrekte dışarıdan isabet bulmakta zorlandık. Heslip’in gününde olmamasıyla birlikte topu boyalı alana indirmeye çalıştık. Ribaunt dengesini bir türlü kuramamak, oyunu kontrol etmemize engel oldu. Banvit ise Rıdvan’ın deliciliğinden sayılar üretti. Obekpa’nın her topu kesme çabası ve zamanlama hataları daha önceki örnekler gibi aleyhimize sayılarla sonuçlandı. Hücumda zorlandığımız ve iki dakika skor bulamadığımız krizden Vasiliauskas’ın el üstü zor üçlüğüyle çıktık. Devamında Green’in yardım savunmasında çaldığı topla başlayan hızlı hücumu, Vasiliauskas koşan uzunu (Obekpa) ödüllendirerek tamamladı. Harris’in mola aldıran basketinden (43-35) önceki top dolaşımı, uzun zamandır görmek istediğimiz “Doğru Basketbol” örneklerindendi. Mola dönüşü Banvit, farkın çift hanelere çıkmasına izin vermedi ve devre 47-44 üstünlüğümüzle sona erdi. İlk devre istatistiklerine baktığımızda Banvit’in 28 ribaunduna karşılık bizim 14’te kaldığımızı görüyorduk. Buna Heslip ve Eldridge’in yay gerisinden toplam 0/5 atmasını da eklediğimizde farkı niçin açamadığımızı anlıyorduk. Diğer yandan faul çizgisinden ürettiğimiz 15 sayı (Banvit 0/2 attı) da dikkat çekiciydi.

İkinci yarıda Banvit’in sert savunmasına çarptık. Saha içi isabet bulmakta zorlanırken kısalarımızın savunma zaafı rakibimizin kolay sayı bulmasını (Tony Taylor’ın maç boyunca sektiği bileğiyle hem Vasiliauskas hem de Eldridge’i geçmesi düşündürücü) sağladı. Özellikle Rıdvan’ın penetrelerine çözüm bulmakta zorlanırken maçın son bölümünde koç Ozan Bulkaz, Banvit gardlarına Paul Harris’le baskı yapmayı tercih etti.  Ayrıca Caloiaro ve Kulig birlikte oyundayken, yüzü dönük hücumlarının bize ters geldiğini vurgulamak lazım. Son periyotta ilk altı dakika saha içi isabet kaydedemedik ve Banvit farkı 7’ye çıkardı (65-72). Herkes “Maç gitti” derken takım taraftarı da arkasına alıp momentum yakaladı. Aslında bir panik havası eşliğinde çok da doğru olmayan tercihlerle ayakta kaldı. Aynı hücum içinde Vasiliauskas ve Eldridge’le iki defa top kaybının ucundan dönüp üçlükle nefes aldık. Topu paylaşmayıp savunma eksiltemediğimizde oyuncularımızın bireysel yetenekleriyle bir şeyler ortaya koymasını bekliyoruz. Caleb Green’in Caloiaro üzerinden bulduğu turnike, Vasiliauskas’ın hücum süresi dolarken çıkardığı basket faul, Paul Harris’in birbirinin kopyası hücum ribauntları tam da böylesi bir örnekti. Belki de en akıcı hücumumuzu ise karşılaşmanın son dakikasında oynadık. Eldridge-Green-Vasiliauskas üçgeninde noktayı Eldridge köşeden koydu. Bu basketle maç 83-78’e geldi. Ancak öndeyken, rakibin faul hakkı dolmuşken hücumun daha sekizinci saniyesinde çok da net olmayan bir pozisyonda şut kullanmak açıkçası pek mantık işi değildi, büyük riskti. Devamındaki taktik faullerde hata yapmadık ve son dört dakikasında yirmi sayı ürettiğimiz karşılaşmadan 88-84 üstün ayrıldık.

Üst üste üçüncü zor kazanılmış galibiyetle düşme potasından yukarı attık kendimizi. Kenardan aldığımız katkı hala kısıtlı. Ribauntlarda (50-34) ve pozisyon sayısında (74-58) İBB maçındaki gibi rakibimizin çok gerisinde kaldık. O gün 29/36, bu hafta ise 31/40 faul atarak mücadeleyi taçlandırıyoruz (Trabzonspor’un ligde, Türkiye Kupası’nda ve Avrupa’da bugüne kadar oynadığı 254 maç içinde, en çok faul atış isabetinin olduğu maçı yaşadık).

Daha önce altını çizdiğim fikstür avantajımız sürüyor. Gaziantep, KSK, Eskişehir, Giresun ve Uşak’la Hayri Gür’de oynayacağız. Bunların yanına eklenecek ekstra her galibiyet play-off için olmasa bile FIBA Champions League için şansımızı yükseltecektir.

  Ve son olarak Banvit’in yakındığı hakemler… Bora’dan çıkmayan topun Banvit’e verilmesi, Vidmar’ın kendi dengesini sağlayamayıp temas almadan yere düşmesine faul çalınması, üçüncü çeyreğin başında Paul Harris’in hücum ribaundu sonrası Adonis Thomas’ın kola müdahalesine es geçilmesi, Rıdvan’ın son dakikadaki turnikedeki stopuna hatalı yürüme çalınmayışı, Obekpa’ya verilen üçüncü goaltending kararında bloğun temiz olması, Eldridge’in Vidmar’ın birebirinde topa müdahalesine faul verilmesi (O ki faul verildi, neden sportmenlik dışı çalınmadı?)… Beşiktaş maçında Vasiliauskas’a çalınmayan faul, Sakarya maçında Clavell’in kornadan sonra gelen üçlüğünün geçerli sayılması, İBB maçında Vasiliauskas’ın yay gerisinden basketine iki sayı verilmesi… Herkes hakemlerden şikayet ederken Trabzonspor yöneticileri haklı davalarında neden bu kadar sessiz?


Etiketler: Basketbol, Köşe Yazısı, Oğuz Zeytin